ปัญหาชีวิต

[Raksngbs]

จากที่เล่า ชีวิต จขกท ก็ราวเด็กในรุ่นเดียวกันนะคะ ไม่รู้ว่าในช่วงเวลานี้อายุเยอะแค่ไหน แต่ว่าก็น่าจะยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนต้น วัยนี้ จะต่างจากชีวิตในวัยเด็กและเด็กทารก และยิ่งในยุคปัจจุบัน การช่วยเหลือเกื้อกูลดูแลตนเองได้ จำเป็นต้องทำได้เร็วขึ้น ที่เขียนนี้ เขียนเพื่อบอก จขกท ว่า แม่มีเหตุผลที่จะต้องไปเฝ้าตา มั่นใจว่าในใจแม่ ก็ทุกข์ยากลำบากที่จะเลือก แม้กระนั้นระหว่างบิดาของท่านกับลูกหมายถึงจขกท ในช่วงเวลานี้ คนที่ต้องการแม่ที่สุด เพราะว่าเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นคุณตา ถ้าเกิด จขกท รักแม่แล้วก็คุณตา และก็ค่อยๆคิดให้ดี ทบทวนเรื่องนี้ใหม่ ความรู้สึกว่าถูกแม่ละทิ้งไป จะค่อยๆหายไป เพราะความเข้าใจใหม่เข้ามาแทนที่

คนในวัยนี้ มักยังติดกับความคุ้นเคยที่จะได้รับการถนอมกล่อมเกลี้ยง ราวกับวัยเด็ก และคิดจากมุมความปรารถนาของตนเองเป็นใหญ่ ถ้าเกิดหัดคิดในมุมของผู้อื่นบ้าง หลายๆเรื่องที่รู้สึกว่าตนเป็นผู้ถูกทำให้เสียใจ ไร้คนดูแล ฯลฯ จะหายไป จะพอเข้าใจว่าไม่ใช่ตัวเองเท่านั้น ที่จะต้องดิ้นรนกับหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างๆแม้กระนั้นผู้ใหญ่รอบตัว และทุกคน ต่างก็มีธุระ มีภารกิจ และก็ชีวิตส่วนตัวของพวกเขาเอง รวมทั้งสิ่งที่พวกเขาทำให้นั้น เชื่อเถอะนะคะว่า พวกเขาทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว หน้าที่ของ จขกท ก็คือทำหน้าที่ของตัวเองให้เหมาะสมที่สุด ดังนี้ จะต้องเข้าใจด้วยว่า เมื่อวัยมากขึ้น หน้าที่และบทบาททั้งหลายแหล่ก็จะมากขึ้นด้วย หลายกรณี มันเพิ่มเนื่องจากว่าถูกสั่ง ถูกบอก แต่อีกมาก ที่คนเราต้องรู้ด้วยตัวเอง

จากที่เล่า จขกท ไม่ได้ไม่มีความมั่นใจในตนเอง รวมทั้งประหม่าเท่าที่คิด สิ่งนี้ เห็นได้จากการที่ถูกบูลลี่ แต่ไม่สนใจ จนกระทั่งพวกเขาเลิกไป คนปราศจากความมั่นอกมั่นใจตัวเอง ทำอย่างนี้มิได้หรอกนะคะ และก็นี้คือกระบวนการจัดการกับการเช็ดกบูลลี่ที่ดีเยี่ยมๆแนวทางหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มากมายก็น้อย การบูลลี่ กับการเย้าแหย่ในหมู่สหายมีเนื้อหาและก็เจตนาแตกต่าง บูลลี่นั้น เจตนาคือตั้งใจทำให้เศร้าใจ เสียความแน่ใจ และก็ทำร้ายจิตใจ แต่หยอก เจตนาต่างออกไป คือการเล่นสนุก แล้วก็หวังให้เพื่อนพ้องสนุกสนานด้วย ในหลายสาเหตุ สิ่งเกิด ไม่ใช่บูลลี่ รวมทั้งตามหลักแล้ว เมื่อเพื่อน คนเราก็จำเป็นต้องรู้ว่าสหาย ไม่ใช่มุ่งมั่นไปเสียหมด เขียนเรื่องนี้ ถ้าจะมีคุณประโยชน์ต่อคนที่บางทีอาจผ่านเข้ามาอ่านด้วยจ้ะ

กับแม่นั้น ช่องว่างเกิดขึ้นเพราะว่าการติดต่อสื่อสารกันไม่พอ และหรือติดต่อสื่อสารไม่ผ่าน ส่วนใดส่วนหนึ่งบางทีอาจเพราะว่าแม่ไม่มีเวลาและทักษะที่จะยอมรับฟัง จขกท อย่างตั้งใจ รวมทั้งในขณะเดียวกัน จขกท เองก็บางทีอาจไม่ยินยอมติดต่อสื่อสาร และหรือยังไม่อาจจะหาวิธีติดต่อสื่อสารกับแม่เพื่อแม่รู้จักรวมทั้งเข้าใจตนเองที่เป็นอยู่ได้ หากไม่ติดต่อสื่อสารให้ดี การที่แม่จะรู้ว่าลูกอยากอะไร คิดอะไรอยู่ เป็นอะไรและก็ทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ง่าย อยากอะไร จะต้องบอก ไม่ว่ากับแม่และก็หรือกับทุกคน อย่าคอยให้บุคคลอื่นต้องอ่านใจและสิ่งที่มีความต้องการของตนเองค่ะ

ส่วนอาจารย์นั้น จะว่าไปแล้ว ครูไม่น่าพูดยังงั้น แต่ว่าอาจเนื่องจากคำตอบของ จขกท อาจมีส่วนทำให้คุณครูพูดแบบนั้น และนี้คือความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตมนุษย์บ่อยๆนั้นเป็น เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะเจอกับคนที่บอกดีปฏิบัติดีกับเราไปเสียทั้งสิ้น ในหลายๆครั้ง เป็นเนื่องจากนิสัยและความเคยชินของพวกเขา แต่อีกไม่น้อย ที่ตัวเราเองก็มีส่วนทำให้คนอื่นๆทำกับเราแบบนั้น ที่สำคัญคือ ไม่เก็บเหตุการณ์เหล่านั้น มาไว้ภายในใจ เนื่องจากว่าในความเป็นจริง มันจบลงแล้ว และการเก็บเอาไว้ภายในในใจทำให้ใจหมองหมองเสียเปล่าๆสิ่งที่บางทีอาจเก็บเป็นการเล่าเรียนรู้และบทเรียนจ้ะ นอกนั้น ปล่อยให้มันผ่านไป ถ้อยคำหรือประโยคพวกนี้ เจ็บเมื่อคิดตามคำ แม้กระนั้นถ้าเข้าใจเรื่อง บริบท คนพูดและตนเองในขณะนั้นๆไม่มีเหตุให้ต้องเจ็บ จำเป็นต้องเสียใจ ถ้าแต่ว่าจะต้องเติบโตต่างหาก

ชีวิตมีสุขทุกข์ปนเป เกิดเป็นคน จะมีสุขภาพด้านจิตแข็งแรงได้ เลือกได้นะคะ ว่าจะสุขง่าย หรือทุกข์ง่าย เลือกให้สุขง่ายเหอะนะคะ

เป็นทัศนะหนึ่งเพียงแค่นั้น มอบรัก [url=blogspottoday.weebly.com/]blogspottoday[/url]